پیشنهادهایی از سینمای ایران برای عید در قرنطینه – شب های خانواده

امسال همه‌مان عید و تعطیلات متفاوتی را تجربه خواهیم کرد. باید در خانه بمانیم و برای ارزش نهادن به جان تک تک افراد جامعه از مناسبات مرسوم و سفر و دید و بازدید اجتاب کنیم. باید با همه وجود توصیه «در خانه بمانیم» را جدی بگیریم و بهش عمل کنیم وگرنه در روزهای میانی تعطیلات با انفجار شیوع بیماری روبه‌رو می‌شویم و عزیزان بیشتری را از دست می‌دهیم.
اما این به این معنی نیست که تعطیلات از دست برود یا به کسالت و ملال بگذرد. سینما یکی از بهترین راه‌های نجات و فرار از ملال در خانه‌ماندن است. در اولین بسته پیشنهادی نوروز در قرنطینه پنج فیلم از سینمای جهان را معرفی کرده‌ایم که جان می‌دهد برای این‌که خانواده را دورهم جمع کند تا فیلم ببینند و خوش‌ بگذرانند و دورهم باشند. فیلم‌هایی که هم پر از لذت تماشاست، هم سرگرم‌کننده و هم حال‌خوب و امیدبخش و البته مناسب برای این‌که همه خانواده را از والدین تا فرزندان بزرگ و کوچک، دورهم جمع کند و همه از تماشایشان لذت ببرند.

همچنین بخوانید:
پیشنهادهایی از سینمای جهان برای عید در قرنطینه – شب های خانواده

مادر

«مادر» همانطور که از اسمش برمی‌آید درباره مادر و در کنار آن درباره خانواده است. در روزهایی که توجه به کانون خانواده بسیار کم شده است و توجه به حضور در جمع‌های خانوادگی و وقت گذراندن با اعضای خانواده جای خود را به فردیت و خلوتی مدرن داده، تماشای «مادر» همراهی با خانواده را به یادمان می‌آورد. و همچنین به‌یادمان می‌آورد که از چه سنن و آدابی که البته حالا فراموش شده‌اند، سربرآورده‌ایم.
در قرنطینه این روزها تماشای «مادر» کمک می‌کند که در حضور در جمع خانواوده آدمی روادارتر باشیم و بیشتر به مصالح همه افراد خانه بیاندیشیم. «مادر» به هرتماشاگری یادآوری می‌کند که در شرایط بحرانی و سخت، هیچ یار و سرپناهی جز خانواده برای تنهایی‌های فردی وجود ندارد و همچنین به تماشاگر یادآوری می‌کند که تنها کسانی که بدون هیچ چشمداشتی همیشه همراهمان می‌مانند و در سختی کنارمان می‌ایستند، همان اعضای خانواده‌اند.
در گسستن از سنت‌های ایرانی و پیوستن به مدرنیسم غربی، مفهوم خانواده و کیفیت خانواده و طعم شیرین باهم بودن‌های خانوادگی را از دست داده‌ایم و «مادر» دوباره این‌ها را به‌رویمان می‌آورد.

اجاره نشین‌ها

از معدود فیلم‌های بعد از انقلاب که گویی درباره همه ایرانیان است از هر قشر و طایفه‌ای. بدون اینکه به قصد و یا با رویکرد خاصی قشری را حذف کند و یا دسته‌ای از جماعت را کنار بگذارد. فیلمی نمونه‌ای که بازسازی جامعه چندگون و متناقض ایران معاصر است. فیلم درباره اجاره‌نشین‌هایی است که سال‌هاست به دنبال موفقیت و رسیدن به ثباتی نسبی هستند اما هرچه بیشتر تلاش می‌کنند، بیشتر دست و پا می‌زنند و به چیزی که می‌خواهند نمی‌رسند.
«اجاره‌نشین‌ها» فیلمی مناسب برای تماشا در این روزهاست. در وهله اول بسیار بامزه و سرگرم‌کننده است و خنده را بر لب هر تماشاگری جاری می‌کند. از معدود فیلم‌های سرگرم‌کننده‌ای است که همه اعضای خانواده با زیست مختلف می‌توانند پای تماشای آن بنشینند. در عین حال فیلم در لفافه نمایانگر خانه‌به‌دوشی همه ما در تاریخ معاصرمان است و این همه تماشاگران را به فکر وا می‌دارد.

خواهران غریب

یک فیلم دوست‌داشتنی و یکی از تاثیرگذارترین ملودرام‌های ایرانی و البته بهترین فیلم کیومرث پوراحمد. «خواهران غریب» درعین‌حالی که فیلمی تلخ است و احتمالا اشک تماشاگر را درمی‌آورد اما بسیار هم شیرین است. خصوصا دو دختربچه دوقلو فیلم بسیار بامزه و توذل‌برو هستند و نظر هر تماشاگری را به‌خود جلب می‌کنند. افسانه بایگان که در زمان ساخته شدن فیلم در دهه هفتاد، جوان اول و ستاره سینمای ایران بوده است، یکی از بهترین بازی‌های خود را در این فیلم ارائه کرده و در کنار خسرو شکیبایی فقید زوج دوستداشتنی و ویژه‌ای را روی پرده خلق کرده‌اند که شیمی‌شان به‌هم می‌خورد و خصوصا در برخوردهای رودر رو و دعواها بازی‌های باورپذیری از خود به‌جا می‌گذارند.
موضوع فیلم خصوصا برای دوران خود جالب توجه است و هنوز هم بعد از گذشت زمان کار خودش را می‌کند. داستان بازگشت زن و شوهری که از هم طلاق گرفته‌اند، اما دوباره به زندگی و عشق سلام می‌کنند، هرگز کهنه نمی‌شود. شکیبایی که یک پدر اهل دل و متفاوت برای دهه هفتاد محسوب می‌شود و نحوه شخصیت‌پردازی‌اش خصوصا نکته‌ایست که تماشاگر امروز را به فیلم نزدیک می‌کند.
اگر پدر و مادرتان این‌روزها در پی قرنطینه و ماندن طولانی مدت در خانه بی‌حوصله شده‌اند و به پر و پای هم می‌پیچند، بهترین فرصت است تا با نشاندنشان پای این فیلم، دوست‌داشتن و قشنگی‌های باهم بودن را برایشان یادآوری کنید تا در این روزهای پرتلاطم قدر هم را بیشتر بدانند. موسیقی‌های فیلم با صدای خسرو شکیبایی و بچه‌ها هم بسیار دلنواز است و از شنیدنش دوباره‌شان کیفور خواهید شد.

مهمان مامان

داریوش مهرجویی یکی از کارگردانانی است که فیلم‌هایش هرچند یک سویه فلسفی دارند اما جان می‌دهند برای ساختن یک شب خانوادگی خاطره‌انگیز. «مهمان مامان» یکی از شیرین‌ترین فیلم‌های خانوادگی سینمای ایران است. و یکی از فیلم‌هایی که چیستی و ذات یک «خانواده ایرانی» و چگونگی پیوند و اتصالات عاطفی یک خانواده ایرانی را به‌خوبی به نمایش می‌گذارد. خانواده‌ای که شبیه به همه خانواده‌هایی که در زندگی واقعی و اطرافیانمان می‌شناسیم، متشکل از آدم‌هایی است که هرکدام با دیگری صد و هشتاد درجه اختلاف عقیده و شکل زندگی دارند و کلی کدورت میانشان در جریان است اما در لحظات حساس و بغرنج مثل کوه پشت یکدیگر هستند و برای هم چه فداکاری‌ها که نمی‌کنند. تصویری از خانواده که احتمالا برای نسل‌های جدیدتر دور از انتظار و غیرقابل درک‌تر به‌نظر می‌رسد. فیلم همچنین به تصویر جالبی از اختلافات طبقاتی معاصر در جامعه ایرانی می‌رسد.
آن‌چه «مهمان مامان» سعی دارد از دل نمایش این اختلاف طبقاتی بیرون بکشد این است که زندگی پایین شهری باوجود همه مشکلات، مسائل و آلامی که با خود به همراه دارد اما از طرفی شیرین تر و سرخوشانه‌تر است. آدم‌ها خوشحال‌تر هستند و در نسبت با مناسبات ماشینی و مدرن بالاشهری، جان‌دارتر و آدم‌تر.
خود شخصیت مادر، روحیه و زیست مادرانه را که به شیرازه یک زندگی به مثابه شیرازه یک کتاب می‌ماند، برجسته می‌کند و همه این شخصیت‌ها را به هم ربط می‌دهد. در جهان آرمانی مهمان مامان ، آن جهان خوش‌باشی «گنج قارون»‌وار، در آن شبی که مامان باید از مهمانانش پذیرایی کند، همه غم و قصه‌هایشان را فراموش می‌کنند و ناراحتی‌ها را به بعد موکول می‌کنند و سعی دارند که خوشحال باشند و برای یک شب هم که شده، در لحظه زندگی کنند.

درباره الی

یک فیلم مدرن و ویژه برای خانواده‌های طبقه متوسط مدرن که هرسال این موقع‌ها با رفقایشان در سفر بوده‌اند و حالا هرکدام در خلوت تعطیلات را می‌گذرانند. نیمه اول فیلم تداعی‌کننده لحظه‌های شیرین دورهمی است که هرکداممان بی‌شک تجربه مشابهشان را داشته‌ایم. خیلی از خوش‌گذرانی‌های فیلم بعد از نمایش آن، به مناسبات زیست و تفریح طبقه متوسط اضافه شد مانند جیغ زدن در تونل که همه‌گیری پیدا کرد یا بیشتر از آن بازی پانتومیم که نه‌تنها راهش را به اکثر جمع‌ها و دورهمی‌های طبقه متوسطی، فارغ از میانگین سنی، باز کرد که حتی پایش به صدا و سیما هم کشیده شد و این روزها رامبد جوان برنامه‌ای براساس بازی پانتومیم را اجرا می‌کند.
نیمه دوم فیلم هم تماشاگر را به تامل درباره چیستی‌اش در این روزگار نو وامی‌دارد. برای روزهای قرنطینه توصیه می‌شود و فرصت خوبی است تا بنای رجعت به درون و به چالش کشیدن درونیاتمان در خلوت خاص قرنطینه را پایه‌ریزی کند. ضمن اینکه «درباره الی» هنوز بهترین فیلمی است که اصغر فرهادی ساخته و بی‌اغراق از بهترین‌های تاریخ سینمای ایران. فیلمی خاص و یکه که در مورد برهه خاصی از تاریخ طبقه متوسط شهرنشین ایرانی، تاریخ نگاری می‌کند و پس از آن کلی فیلم این‌چنینی متاثر از «درباره الی» و «جدایی» البته ساخته شد. پس چه بهتر که به‌جای تماشای نمونه‌های پسینی ضعیف و تقلیدی برویم سراغ اصل داستان و از تماشای فیلم حسابی هم سرحال بیاییم و هم در فکر فرو برویم.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.

نوشته پیشنهادهایی از سینمای ایران برای عید در قرنطینه – شب های خانواده اولین بار در بلاگ نماوا. پدیدار شد.