معرفی آمپول آتراکوریوم شل‌کننده عضلات اسکلتی

آتراكوريوم به عنوان داروي بيهوشي براي شل كردن عضلات و تسهيل كنترل بيمار طي تنفس مصنوعي مكانيكي مصرف مي شود. همچنين براي لوله گذاري داخل ناي و جراحي هايي كه نسبتاً طولاني مدت هستند و شل شدن عضلات در آنها ضرورت دارد، به كار مي رود. همچنين در درمان كاهش شدت انقباضات عضلاني ناشي از حملات تشنجي مصرف شده است.

آتراكوريوم با استيل كولين در اتصال به گيرنده هاي كولينرژيك صفحه محركه انتهايي رقابت و با مهار انتقال عصبي پاسخ صفحه محركه انتهايي به استيل كولين را كاهش مي دهد و باعث فلج عضلات اسكلتي مي شود.

نيمه عمر دفع دارو 20 دقيقه است. زمان رسيدن به حداكثر اثر دارو 10-7/1 دقيقه است. دفع دارو كليوي و صفراوي است. بعد از تزريق دارو در بيهوشي متعادل، 25 درصد پاسخ پرشي عضلات در 45-35 دقيقه و 95 درصد پاسخ در 70-60 دقيقه به حالت عادي بازمي گردد. در بيهوشي متعادل 30 دقيقه و در بيهوشي استنشاقي 40 دقيقه بعد از شروع هوشياري 95 درصد پاسخ عضلاني به حالت عادي مي گردد.

عوارض نسبتا شایع (%10-1)
قلبی عروقی: گرگرفتگی

مشخصات کلی تداخلات:
– عامل مسدودکننده عصبی – عضلانی

تداخلات رده X (پرهیز):
کینین

کاهش اثرات داروها توسط آتراکوریوم بسیلات:
تداخل قابل‌توجهی مشخص نشده است.

کاهش اثرات آتراکوریوم بسیلات توسط داروها:
مهارکننده‌های استیل کولین استراز، کاربامازپین، فوس فنی‌توئین – فنی‌توئین، دیورتیک های لوپ

افزایش اثرات داروها توسط آتراکوریوم بسیلات:
گلیکوزید های قلبی، کورتیکواستروئید ها (سیستمیک)

افزایش اثرات آتراکوریوم بسیلات توسط داروها:
آمینوگلیکوزیدها، باسیتراسین (سیستمیک)، فرآورده‌های حاوی سم بوتولینوم، برومپریدول، مسدودکننده ‌های کانال کلسیمی، کاپرئومایسین، کلیندامایسین (موضعی)، کولیستیمتات، سیکلوسپورین (سیستمیک)، فوس فنی‌توئین-فنی‌توئین، بی‌هوش کننده‌های استنشاقی، کتورولاک (نازال و سیستمیک)، آنتی‌بیوتیک‌های لینکوزامیدی، لیتیم، بی‌حس کننده‌های موضعی، دیورتیک های لوپ، نمک‌های منیزیم، مینوسیکلین (سیستمیک)، فولکودین، پلی میکسین بی، پروکائین‌آمید، کینیدین، کینین، اسپیرونولاکتون، تتراسیکلین ها، دیورتیک های تیازیدی و شبه تیازیدی، تریمبوتین، ونکومایسین

تداخلات با غذا:
ذکر نشده است.

1. با محلول هاي قليايي(مثل باربيتورات تزريقي) مخلوط نشود چون غير فعال شده و رسوب مي نمايد. همچنين با محلول رينگرلاكتات رقيق نشود چون تخريب دارو سريعتر صورت مي گيرد.
2. در بيماراني كه آزاد شدن هيستامين ممكن است خطرناك باشد، بيماري عصبي- عضلاني، اختلالات شديد الكتروليت يا كارسينوما، مقدار مصرف دارو، به دليل افزايش انسداد عصبي- عضلاني و مشكل در هوشيابي، بايد كاهش يابد. مصرف زياد دارو ممكن است باعث آزاد شدن ناگهاني هيستامين شود.
3. تزريق سريع داخل وريدي و يا مقادير زياد دارو ممكن است باعث آزاد شدن ناگهاني هيستامين شود.
4. مصرف مقادير بيش از حد دارو ممكن است منجر به ضعف مدام تنفسي يا آپنه و كلاپس قلبي عروقي شود. براي به حداقل رساندن خطر مصرف بيش از حد، توصيه مي شود از تحريك كننده اعصاب محيطي، براي پيشگيري پاسخ بيمار به دارو استفاده شود.

1. دارو از راه وريدي تزريق شود چون از راه عضلاني ممكن است باعث تحريك بافت شود.
2. دارو اثر شناخته شده اي روي هوشياري يا آستانه درد ندارد بنابراين به عنوان داروي كمكي در جراحي، بايد مقدار كافي از داروي بيهوشي در دسترس باشد.
3. در هيپوترمي طول و شدت اثر دارو افزايش مي يابد.
4. دارو نمي تواند مانع براديكاردي ناشي از بيهوش كننده ها يا ضد دردهاي مخدر شود، لذا با مصرف توام آتراكوريوم براديكاردي ممكن است بروز كند. مصرف دارو در بيماران قلبي مبتلا به تاكيكاردي، كم خطر است.
5. مقدار مصرف دارو در صورت مصرف همزمان با بيهوش كننده هاي عمومي مثل اتر، انفلوران و ايزوفلوران بايد به 50-33 درصد كاهش يابد يا مقدار مصرف آن بايد توسط يك تحريك كننده اعصاب محيطي تعيين شود. ميزان اين كاهش با هالوتان كمتر است.